Podczas każdego z tych spotkań uczniowie są goszczeni przez swoich kolegów, mieszkają u rodzin. Nauczyciele natomiast są zakwaterowani w hotelach. Spotykają się podczas zajęć w szkole, razem wyjeżdżają w teren.

Każdorazowo organizuje się zwiedzanie wybranych miejsc danego kraju, spotkania w szkołach i w plenerze, wspólne zajęcia młodzieży, pokazy multimedialne, wymienia się doświadczenia, podpatruje, jak pracują partnerskie szkoły. Goście wszędzie spotykają się z wielka życzliwością gospodarzy, z gościnnością i sympatią – często mimo sporych trudności w porozumiewaniu się, bo w bezpośrednich kontaktach dominuje uniwersalny język angielski, nie przez wszystkich jednakowo opanowany.

Szkoła w Virbu obejmuje klasy I-IX oraz przedszkole. Mieści się w obszernym budynku zbudowanym w stylu naszych 1000-latek. Uczy się niej zaledwie 108 uczniów, więc klasy nie są liczne. Sama wieś to dawny kołchoz. Mieszkańcy pracują w działającym tu zakładzie wyrobów alkoholowych albo przy produkcji jogurtów, niektórzy dojeżdżają do pracy w 12-tysięcznym Talsi. Obok typowych wiejskich domów stoją pokołchozowe bloki, obowiązkowo z antenami satelitarnymi na balkonach. Naprzeciw szkoły działki pracownicze, niemal każda z małym tunelem foliowym, z kępą jesiennych kwiatów w kącie. Wystrzyżone trawniki, wzdłuż ulic chodniki z kostki brukowej, wrażenie ładu i porządku

Na Łotwie pierwsza niedziela października to Dzień Nauczyciela, a świętuje się go zawsze w poprzedzający tę niedzielę piątek. Dlatego pierwszy dzień naszego pobytu w Virbu był niezwykle świąteczny. Występy artystyczne uczniów, począwszy od przedszkolaków aż po najstarszych, kwiaty i serdeczności. Potem wspólne tańce. Podczas wizyty w Polsce wszyscy podziwiali nasz narodowy taniec polonez – dostojny, w pięknych strojach. Teraz też zaczęliśmy od poloneza. Tańczyli wszyscy i nawet nieźle wychodziło. W dalszej kolejności tańce innych narodów. A po południu dyskoteka dla młodych gości i ich gospodarzy.

Kolejny dzień w szkole wypełniony był po brzegi różnymi zajęciami. Prezentacje multimedialne poświęcone walorom turystycznym (polish places) oraz charakterystycznym dla każdego kraju roślinom (plants), zajęcia rękodzielnictwa, zajęcia plastyczno-techniczne to tylko niektóre zadania przygotowane przez państwa uczestniczące w projekcie. Wszyscy bez wyjątku brali w nich udział, uczniowie i nauczyciele. W efekcie powstały serwetki wykonane techniką krzyżykową, bieżniki tkane na mini krosienkach, sztuczna biżuteria, zabawki-bączki… Radości było moc, a i nieco zabawnych sytuacji, gdy do igły zabierali się mężczyźni. Zajęcia nagrywała lokalna stacja telewizyjna. Polski koordynator projektu, Karolina Komar, przed kamerą tłumaczyła zawiłości haftu krzyżykowego, natomiast Mateusz Jakoniuk (uczeń III c) wypowiadał się na temat wrażeń z pobytu na Łotwie. Z kolei muzeum w Talsi zaproponowało nam zajęcia edukacyjne o historii oświetlenia, na zakończenie których „produkowaliśmy” ozdobne świeczki z pszczelego wosku. Były też tańce integracyjne na bazie łotewskich tańców ludowych oraz zwiedzanie miasta grupami połączone z wykonywaniem zadań – na wzór naszych ćwiczeń harcerskich.

Trzy dni poświęcono na zwiedzanie. Duże wrażenie zrobiła stolica Łotwy – Ryga. Miasto wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Stare Miasto jest pięknie odrestaurowane, pełno tam kolorowych kamieniczek, mnóstwo kościołów, wąskie uliczki wyłożone kostką, wiele odbudowanych obiektów, pomniki, muzea. Z wieży luterańskiego kościoła św. Piotra wspaniały widok na panoramę miasta, a wewnątrz wystawa zdjęć z podróży po Mongolii oraz pomnik średniowiecznego rycerza, hrabiego Rolanda. Zupełnie inne wrażenia towarzyszyły zwiedzaniu Muzeum Sztuki Współczesnej na otwartej przestrzeni w Pedvale. Swoje dzieła tworzą tam i zostawiają artyści z całego świata, najwięcej z krajów skandynawskich, Ameryki i Japonii. Na olbrzymiej przestrzeni porozmieszczane eksponaty z kamienia, elementów drewnianych, różnych dziwnych materiałów, np. starych ekranów telewizyjnych. Dwa wielkie głazy otoczone chrustem to ptasie gniazdo, a trzy skrzyżowane ze sobą rosochate tyczki to gniazdo wiatru. Czasem trudno było zgadnąć, „co artysta miał na myśli”, jak na przykład sterczące z ziemi niby wielkie drewniane kredki. Ale zwykłym śmiertelnikom myśl artysty bywa niedościgła – jak skomentowała jedna z łotewskich nauczycielek. Za to dużo pozytywnych emocji dostarczyły nam kilkakrotne wyprawy nad brzeg Bałtyku. Co prawda bursztynów nie udało się nam znaleźć, ale byliśmy świadkami wspaniałych zachodów słońca.

Wzruszeń dostarczyły nam polskie akcenty. Oto jeden z łotewskich uczestników projektu, Robert, wspominał swoją polską prababkę Jadwigę (długo szukał jej imienia w pamięci). Portierka z muzeum w Talsi mówiła o swoim mężu Polaku, którego bracia wyjechali w czasie powojennym do Wrocławia i ślad się urwał – brak kontaktów z polską rodziną. A bileterka w kościele św. Piotra w Rydze, mówiąca piękną polszczyzną, opowiedziała o swojej babce pochodzącej z Warszawy i dziadku z Zamościa, o swoim domu rodzinnym, gdzie mówiło się tylko po polsku, więc i ona swego syna nauczyła po polsku, ale wnuk już tego języka nie zna, bo mieszka z dala od babci… Spotkany w sklepie człowiek, gdy dowiedział się, że jesteśmy z Polski, powiedział nam dużo miłych słów…

Tygodniowy wyjazd, nasycony atrakcjami, na długo zostanie w pamięci. A najbardziej niezwykła gościnność i serdeczność naszych gospodarzy, którzy dołożyli wszelkich starań, abyśmy pobyt na Łotwie przeżyli intensywnie i różnorodnie.

Agata Wasilewska

Występ zespołu ludowego w Talsi

Zespół folkowy z regionu Talsi

Śpiewający nauczyciele

 

 

 

 

 

 

Przed muzeum w Talsi

Jedna z nowoczesnych rzeźb - "Ptasie gniazdo"

Opiekunowie przed polską flagą ułożoną z kwiatów i owoców